من باهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو باهار

ناز انگشتای بارون تو باغم میکنه

میون جنگلا طاقم میکنه

تو بزرگی مث شب

اگه مهتاب باشه یا نه

تو بزرگی مث شب

خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو

تازه وقتی بره مهتاب و هنوز

شب تنها باید, راه دوری بری تا دم دروازه ی روز

مث شب رود بزرگی مث شب

تازه روزم که بیاد

تو نمیری

مث شبنم

مث صبح

تو مث مخمل ابری

مث آن ململ نازک

مث اون ململ مه

 مثل ((بلا تکلیفی))!

هاج و واج مونده مردد

میون ماندن و رفتن

میون مرگ و حیات

مث برفایی تو

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مث اون قله ی مغرور بلندی

که به ابرای سیاهی

و به بادای بدی , میخندی!